Tijdens een training moesten we een collage maken met beelden die jou beschrijven in je werk. Dit was het resultaat van de groep. Een andere cursist wees me erop dat ik de enige was die het papier op een andere manier had gebruikt, nl in de lengte.
Dat was wel grappig, want ik gaf aan dat ik het lef heb om gewoon te doen en het lef heb om het anders te doen. En dat is niet altijd makkelijk, want dan loop je soms op de troepen vooruit. En ga je aan jezelf twijfelen of je het wel goed ziet.
Zo ben ik al vanaf 2013 overtuigd van kleine multidisciplinaire sociale teams van 0-100 met specialisten die samen een generalistische blik hebben. Die zelf ondersteuning geven en casusregie voeren. Breed kijkend en samen met de inwoner. Kortdurend waar mogelijk, langdurig waar nodig. Dit in nauwe samenwerking met het voorveld en specialistische zorg. En vooral geen beschikkingsbureau's.
Dit heeft me weleens wat discussies opgeleverd. Kijkend naar het profiel van de sociale teams in de Hervormingsagenda geeft me dat wel steun dat ik in de goede richting zat. Want laten we duidelijk zijn. Niemand heeft de waarheid in pacht en een sociaal team blijft altijd een middel en geen doel.
Maar ik blijf nog maar anders denken en vooral doen en daardoor prikkelen of soms een beetje schoppen.
