Het is geen nieuws. Gemeenten hebben tekorten en het sociaal domein en willen deze zoveel mogelijk oplossen. En daar zie ik dat de pijlen steeds meer op de sociale teams worden gericht:
Allemaal terechte vragen om naar te kijken, maar niet met een financieel oogpunt voorop. Het sociaal team moet niet het nieuwe wondermiddel gaan worden om tekorten op te heffen. Waarbij de valkuil is dat er uit financiële overwegingen keuzes worden gemaakt die niet helpend zijn voor het sociaal team en voor de inwoners. Een sociaal team dat niet zelf ondersteuning mag geven, is in mijn optiek meer een beschikkingsbureau.
En over de grootte van de sociale teams? Ik heb altijd vanaf 2014 gezegd dat als een sociaal team echt doet waarvoor het is bedoeld (zorgen voor ondersteuning van de inwoner, dichtbij, laagdrempelig, zo kort als mogelijk en zo lang als nodig) dan worden deze met de jaren alleen maar groter. Want dan kunnen inwoners daar terecht, zonder dat het opgeschaald hoeft te worden naar de specialistische hulp. En kan er meer vanuit gecombineerde arrangementen gewerkt worden, zowel samen met de specialistische hulp als met het voorliggende veld.
Helaas zien we in de praktijk dat de hele keten verstopt is geraakt, waardoor deze beweging er nog niet is. En dat er ook steeds meer ondersteuningsvragen zijn en de wachtlijsten oplopen. Dit geldt ook voor sociale teams, waarbij in het begin uitgingen van binnen een week contact.
Dus willen we echt wat veranderen, dan zullen we ook naar deze hele keten moeten kijken. Als daar geen beweging in komt dan kan het sociaal team nooit het probleem alleen oplossen.
Mijn boodschap aan alle gemeenten:
Maar vooral: Waardeer de professionals in de uitvoering. Deze werken erg hard met heel veel betrokkenheid naar de inwoners. Zie deze waarde en spreek dit uit. Neem de tijd om je te verdiepen in hun dagelijkse werkzaamheden. Dit in plaats van soms ze alleen als een kostenpost te zien.
