Door de komst van de sociale teams hebben bestuurders en beleidsmedewerkers van gemeenten nog nooit zo dicht op de praktijk gezeten. En dat geeft best wel wat uitdagingen.
Want hoe zorg je ervoor dat je niet te dicht op de praktijk gaat zitten en je met individuele casussen gaat bemoeien. Maar hoe zorg je ook dat er een goede verbinding blijft tussen beleid en praktijk?
Beide kanten heb ik gezien.
Maar waar het meest mis gaat is als de afstand tussen beleid en praktijk te groot is. Soms letterlijk dat beleid op de bovenste etage zit en de uitvoering op de begane grond. En ook figuurlijk dat er een afstand is, omdat men elkaar niet goed verstaat. En dat levert aan beide kanten veel frustratie op. Het wordt dan al gauw een ‘wij’ en ‘zij’.
En dat is zo jammer. Want ik geloof dat beleid wat in co-creatie tot stand is gekomen winst oplevert; voor de gemeente, voor de professionals, maar vooral voor de inwoners!
Maar hoe doe je dat nu echt samen en benut je elkaar expertise en ervaring optimaal? Door vooral naar elkaar te luisteren en elkaars standpunten en invalshoeken te willen begrijpen. Door niet te verzanden in beleidsplannen met mooie woorden, maar een gezamenlijk realistisch opgesteld actieplan. En met elkaar durven zoeken naar oplossingen en buiten de paden te kijken.
Want dan zorg je ervoor dat beleid echt het verschil kan maken en impact heeft voor de inwoner. En professionals in hun kracht worden gezet en de ruimte en vertrouwen krijgen om het goed te doen.
Een mooi voorbeeld vind ik hoe we in de Hoeksche Waard samen als beleid en het Jeugdteam het transformatieplan uitvoering jeugd hebben opgesteld. Met duidelijke inhoudelijke keuzes en prioriteiten, maar ook het lef om hier doelen en indicatoren aan te hangen. Dit zowel inhoudelijk als financieel. Dan wordt het een gedragen plan waar je graag samen mee aan de slag gaat!
