Wat ik bij gemeenten, maar ook organisaties vaak zie is dat er een activiteit of een project wordt gestart en dat er alleen maar meer activiteiten en projecten bijkomen. Er gaat heel weinig weer af. Als er dan bezuinigd moet worden, dan wordt vaak de kaasschaaf methode gebruikt. Want dan doet overal een beetje pijn. Maar een beetje is van alles een beetje niets.
Voor een gemeente heb ik een keer alle activiteiten en projecten op een rij gezet en gekeken of het ook gekoppeld kon worden aan doelen en resultaten die op beleid en/of uitvoering gesteld waren. Het was om twee redenen een eye-opener:
* De grote omvang van alles wat er liep.
* Dat vaak niet duidelijk was met welk doel en vanuit welke vraag iets was opgestart.
Het is ook krachtig om te durven kijken of een activiteit of project nog wel bestaansrecht heeft. Dit omdat tijden veranderen, doelen niet worden behaald of het niet de juiste insteek is om de beoogde doelgroep te bereiken.
Zoals een voorzitter van een buurtcentrum met veel reflectie zei: 'we moeten een centrum zijn voor alle inwoners en leeftijden. Dat lukt ons niet, dus is de vraag of we nog wel door moeten gaan.'
Durf niet alleen te starten, maar ook te stoppen. Dat is juist soms doelgerichter dan maar doorgaan en blijven stapelen.
