Geld en jeugdhulp….. het wordt toch niet synoniem?

Datum: 05-10-2020

Het begint bijna synoniem te worden. Ik merk dat ik daar steeds meer last van begin te krijgen en dus even een korte blog vanuit mijn hart.

Geld lijkt ondertussen het belangrijkste onderwerp te zijn als het om jeugdhulp gaat. En dan met name de tekorten die gemeenten hebben en daaruit voortkomend tekorten bij aanbieders of juist winst.

Dit leidt tot twee kernpunten:

  • De tekorten moeten zo snel mogelijk opgelost worden.
  • Wie is de schuldige van de tekorten. 

En natuurlijk moeten we kritisch kijken hoe het komt dat er zoveel tekorten zijn:

  • Hebben gemeenten gewoon te weinig geld meekregen vanuit het rijk?
  • Zijn er opeens zoveel meer jeugdigen die ondersteuning nodig hebben?
  • Gooit de (gratis) beschikbaarheid van jeugdhulp de deur open, omdat we toch een landje zijn van ‘recht hebben op’ en ‘gratis’?
  • Zijn er ondernemers die het ook gewoon als verdienmodel zien?
  • Zijn we kritisch genoeg wat we van aanbieders vragen en mogen verwachten en differentiëren we wel genoeg in zwaarte van problematiek?
  • Durven we elkaar echt voldoende aan te spreken op scherpe afspraken en de randvoorwaarden die daarvoor nodig zijn? En niet alleen aanbieders, maar ook gemeenten zelf.
  • Zetten we echt het belang van het kind voorop of toch nog de organisatie?  Samenwerken doe je niet alleen voor de bühne.
  • Weten we voldoende of de interventies en pilots die we inzetten het resultaat hebben zoals verwacht?
  • Geven we dit ook wel de ruimte en tijd om tot resultaten te komen of verwachten we te veel korte termijneffecten?
  • Kan er door professionals aan de voordeur nog beter vanuit 1 gezin, 1 plan, 1 regisseur gekeken worden?
  • Wordt dit plan echt samen met het huishouden opgesteld? En durven aanbieders ook een stap terug te doen als dit beter voor het gezin is?
  • Zetten we wel voldoende in op doelrealisatie bij ingezette hulp en werken we niet met te veel open doelen zonder duidelijk tijdspad en resultaat?
  • Zijn we ons genoeg bewust wat sommige vormen van ondersteuning kost? En durven we ook te zien dat “goedkoper’ niet altijd minder goed hoeft te zijn.
  • Zien we echt al alle kansen die er in het voorveld liggen, zoals inzet van vrijwilligers, jongerenwerk etc.?
  • Durven we ook te zeggen dat opvoeden gewoon lastig is, maar wel bij het gewone leven hoort? 

 
En ik denk dat iedereen dit rijtje nog wel aan kan vullen. Allemaal vragen waar we eerlijk, open en kritisch naar moeten kijken. Dit vanuit het uitgangspunt dat we voor goede ondersteuning van kinderen willen zorgen en daarin soms keuzes durven te maken om hier recht aan te doen.

Maar laten we hier ook gezamenlijk de verantwoordelijkheid in pakken als ouders, professionals, aanbieders/ ondernemers en gemeenten. Vanuit een dialoog kunnen we verdere stappen zetten, niet door een schuldige aan te wijzen. Mochten we hier toch behoefte aan hebben: we zijn allemaal schuldig!
 


Geld en jeugdhulp….. het wordt toch niet synoniem?