Jeugdprofessional zijn; je lijkt wel gek!

We lezen allemaal wat er misgaat in de jeugdzorg. Als het niet over geld gaat, gaat het wel over dat kinderen niet goed geholpen worden, van het kastje naar de muur worden gestuurd, meerdere hulpverleners krijgen etc. En dat vaak op conto van de jeugdprofessionals die het niet goed doen.

En ja laten we vooropstellen: het gaat niet goed en het kan zeker beter. Maar laten we ook niet al te zwart-wit kijken. Er gebeuren ook echt goede dingen. 

Je wordt geen jeugdprofessional, omdat je veel geld wilt verdienen. Dan kies je wel voor een ander vak. Dus ga ik ervan uit dat er een intrinsieke motivatie is om dit werk te doen en je echt het beste wil voor ouders en kinderen.  

Met dit uitgangspunt wil ik een lans breken voor al die jeugdprofessionals in het land. Want ga er in deze tijden maar aan staan om dit werk te doen:

• Een hoge werkdruk waarin je veel te weinig toekomt aan de echte contacten met de ouders en kinderen waarvoor je het doet.
• De werkdruk voelen, maar ook de hoogoplopende wachtlijsten die je niet wilt.
• Te veel bezig zijn met administratie en het opstellen van beschikkingen, waardoor je je afvraagt of je nog wel het goede beroep aan het uitoefenen bent.
• Steeds meer mondige ouders die vinden dat ze recht hebben op jeugdhulp en naar de wethouder stappen als ze dit niet krijgen.
• SKJ-geregistreerd moeten zijn en je afvraagt of dit nu echt voor de kwaliteitsbewaking is of meer een bureaucratisch orgaan is geworden met een monopolypositie.
• Ouders die een klacht tegen je kunnen indienen en je dan ook nog persoonlijk aansprakelijk bent.
• Managers die verwachten dat je naast je werk participeert in allerlei projecten, vaak weer in opdracht van beleidsmedewerkers van gemeenten.
• Gemeenteraden die vooral naar de tekorten kijken in plaats van naar de kwaliteit van de ondersteuning en het goede werk wat wordt gedaan.
• Media die zich ook niet altijd heel erg vleiend over je uitlaten.

​Een beetje te zwart-wit?  Ja natuurlijk, maar ook wel bedoeld om wakker te schudden. Want waarom zou je als jeugdprofessionals überhaupt nog voor dit vak kiezen?  En is het niet logisch dat er veel verloop en ziekteverzuim is?

Moeten we de jeugdprofessional niet meer bedanken voor de inzet in een niet heel makkelijke situatie? Mogen ze zich gewaardeerd voelen en rugdekking krijgen?  Gaan we ervoor zorgen dat pas afgestudeerden de kans krijgen om zich rustig in te werken?  Nemen we de ‘oude rotten in het vak’ serieus over wat er beter en anders kan?

Zo wordt het vak van jeugdprofessional weer aantrekkelijk en krijgen kinderen de ondersteuning die ze verdienen met minder verschillende hulpverleners. Want dat is toch wat we allemaal willen.