Kostenbewust werken en de beste ondersteuning voor de inwoner; kan dat samen?

Ik weet dat dit  een vraag is die veel reactie zal geven. Het lijkt heel tegenstrijdig, maar ik denk oprecht dat kostenbewust kijken niet meteen betekent dat je geen optimale ondersteuning wil bieden voor de inwoner.

Hoe dan? Door juist goed naar de vraag te kijken die een inwoner heeft. Wat betekent dat je deze fase zorgvuldig met elkaar doorloopt om dit echt helder te krijgen. Daar wordt soms te makkelijk overheen gestapt door drukte of geen tijd voor krijgen/ voelen. Terwijl juist het goed begrijpen van de vraag en de situatie van de inwoner de basis is voor het succesvol verbeteren ervan.

Daarbij hoeft de beste passende ondersteuning  niet altijd hulp met een beschikking te zijn, maar kan ook in het voorliggend veld of in het lokale team worden gevonden.

Dat betekent niet dat ik geen voorstander ben van  ondersteuning met een beschikking. Maar ik  vind dat er goed gekeken moet worden wat er nodig is voor deze inwoner om te zorgen dat deze verder kan. Uiteindelijk moeten professionals passant in het leven zijn en geen nieuwe huisgenoot. Dat betekent ook met elkaar realiseren dat soms een 6 ook goed genoeg is en dat het niet altijd een 9 moet zijn.

Dit uitgangspunt betekent:

• Dat  je kostenbewust bezig door een inwoner niet eerst allerlei ‘goedkopere’ trajecten laat afgaan, maar meteen een beter passende ‘dure’ hulp in te zetten.  Een jarenlang traject van stapeling van zorg is geen inwoner bij gebaat.
• Je langdurige indicaties afgeeft om een bepaalde groep  inwoner niet steeds te belasten met bureaucratische rompslomp, onzekerheid en frustratie als de situatie toch niet verandert. Dit betekent dat je niet af en toe nog contact hebt  om te vragen hoe het gaat. Elke situatie kan toch veranderen.
• Kijken naar het hele systeem en context van de inwoner.
• Dat er samen met de inwoner en aanbieder hele duidelijke (Smart) doelen worden opgesteld. Dit voorkomt onnodige verleningen. Dus niet: “Simon vertoont geen gedragsproblemen” maar “Simon gaat op tijd naar bed” en “Simon neemt op een prettige manier deel aan de avondmaaltijd”. Dit geeft ouders meer handvaten en rust. 

En dit laatste is echt van belang. Want als je met elkaar goed helder hebt waarvoor je gaat, is de kans van slagen veel groter. Duidelijke afspraken over de evaluatie geven richting en helpen om naar deze doelen toe te werken.Het lijken open deuren, maar in de praktijk gebeurt het vaak nog niet. Dit kan liggen aan tijdsdruk, maar ook niet goed weten hoe het gesprek aan te gaan met de inwoner en aanbieder over verwachtingsmanagement.

Dit blijkt ook uit een aantal QuickScans bij gemeenten die ik heb laten uitvoeren op beschikkingen Jeugd en Wmo. Juist om op bovenstaande zaken alert te zijn. Daaruit blijkt dat de resultaten zowel voor de inwoner als gemeente positief zijn.  Voor de inwoner, omdat er beter passende hulp wordt ingezet. En daardoor soms ook voor de gemeente, omdat er minder lange of intensieve trajecten worden ingezet.

Voor professionals is het soms even een drempel over als iemand meekijkt bij het opstellen van de beschikking. Dit gebeurt ook niet vanuit het perspectief dat het niet goed is, maar om blinde vlekken te voorkomen in de waan van de dag. Weer even hier goed bij stil staan, levert dan veel op. Het is ook een ingewikkelde opdracht die professionals onder hoge druk moeten uitvoeren.  Dit erkennen en ze ondersteunen bij een aanscherping, zorgt dat er doelgerichter gewerkt kan worden.

Een beschikking is volgens mij een eindresultaat van een goede vraagverheldering, goede gesprekken tussen gemeente, inwoner en aanbieder over verwachtingen omgezet in doelen en een realistisch tijdsinzet en tijdsindicatie.  En dat levert zowel inhoudelijke  en soms ook financiële winst op!