Dit is een van mijn paarden. Vandaag is Letta 30 jaar geworden.
Ik heb Letta al zo'n 22 jaar. Al gauw toen ik haar had, kwam ik erachter dat ze in het jaar daarvoor een paar keer van eigenaar was veranderd en ook was mishandeld.
In de wei stond ze in een hoek de schetlander als haar maatje negerend. Met rijden kon ze ze zich helemaal in zichzelf keren en dan heel hard gaan rennen. Je kreeg dan geen contact met haar. Als je voor haar stond, liep ze dwars door je heen. Ze deed er alles van om niet te bestaan.
Met veel tijd, liefde en geduld werd het wel beter. Ze heeft ook echt moeten leren dat een paardentrailer ingaan niet betekent dat je weer naar een volgende erge plek gaat, maar daarna weer gewoon thuiskomt.
Nu 22 jaar later is het een lief, aanhankelijk, vrolijk en een beetje lomp paard. En nog steeds na 22 jaar heeft ze soms een terugval en laten we haar maar even.
In het sociaal domein is vooral het mantra geworden: zo kort als mogelijk. En dat is een goed uitgangspunt. Niet langer inwoners in ondersteuning houden als nodig.
Maar we vergeten een ding: zo lang als nodig. En deze moeten we vanuit drukte, financieel aspect etc. niet uit het oog verliezen. Zo lang als nodig om de tijd te krijgen vertrouwen op te bouwen en te kunnen verwerken. Dit vanuit een veilige plek en niet steeds een andere omgeving en professionals.
Dat gun ik onze meest gekwetste inwoners. En bewust gekwetste inwoners i.pv. kwetsbare inwoners, omdat er vaak omgevingsfactoren aan ten grondslag liggen.
