Huiselijk geweld en kindermishandeling blijft een lastig onderwerp. Maar wel één waar je helaas niet omheen kunt. Dus blijf ik het onder de aandacht brengen.
Over het algemeen voelen we meer empathie voor de slachtoffers. Ook professionals in het sociaal domein.
Toch kan je niet om de pleger heen. Want ook zij of hij maakt een onderdeel uit van de geweldscirkel. En om dit te doorbreken, moet je ook naar die kant van het verhaal kijken en luisteren. En ook echt iemand durven te zien en niet alleen de daden.
Vandaag heb ik de tweede workshop laten uitvoeren over signaleren en bespreekbaar maken voor professionals in de uitvoering bij een gemeente. Gegeven door een voormalig slachtoffer en pleger. Een heel bewuste keuze van mij om dit samen te laten doen. Dank weer Hameeda Lakho en René Haring.
En als je de geschiedenis en achtergronden hoort van beiden, zijn er best veel overeenkomsten. Een andere overeenkomst is dat ze aangeven hoe belangrijk het is om gehoord en gezien te worden.
Ik pleit er niet voor om de pleger niet te veroordelen voor zijn daden. Maar wel meer zonder (voor)oordeel naar de mens te kijken. En dat vond ik in het begin ook best lastig, daar ben ik ook menselijk in. Maar het bespreekbaar maken is al een eerste stap.
We hebben allemaal hetzelfde doel en dat is huiselijk geweld en kindermishandeling voorkomen. En dat betekent dat we naar het geheel moeten kijken, dus ook naar het verhaal van de pleger! En vaak is het dan niet altijd zo zwart en wit.
